JAK W OBRAZEK - CZYLI ZALETY POSIADANIA RODZEŃSTWA

Obudził się po długiej, niczym niezmąconej drzemce. Wypoczęty, wyspany i szczęśliwy. Czekał na mnie, stojąc w łóżeczku, a właściwie powinnam być jednak szczera, nie czekał tylko kategorycznie domagał się, żebym się zjawiła, czyli mówiąc wprost: darł się na pół bloku i nie stał wcale tylko podskakiwał jak piłka. Dostałam na wejście ten jego specjalny uśmiech i przytulasa, a zaraz potem wyrwał się z moich ramion i zaczęła się standardowa gonitwa po całym mieszkaniu i zaglądanie we wszystkie zakamarki, z bębnem pralki włącznie. Szalone poszukiwania zakończone niepowodzeniem pod drzwiami wejściowymi, na które wskazuje palcem z tym dziwnym wyrazem niepokoju w oczach. Rozczarowany, bo nie znalazł jej.

Nie od razu wiedziałam o co chodzi. Dopiero niedawno poskładałam do kupy resztę układanki. Te radosne piski na jej widok, nieoczekiwane czułe przytulanki w trakcie zabawy i naśladowanie każdego niemal jej ruchu. To jasne, on jest wpatrzony w nią jak w obrazek, zapatrzony bez reszty, jak największy i najwierniejszy fan i najzwyczajniej w świecie tęskni za nią, kiedy ta odsiaduje swoje w szkole. Ona jest jego idolką absolutną, której wybacza nawet to, że nie pozwala mu obgryzać kredek i z całą stanowczością zabrania rozwalać domki z lego, bo zalety posiadania rodzeństwa są przecież nie do przecenienia.

Rodzeństwo dla takiego gluta autorytet w każdej niemal dziedzinie, wyrocznia, wirtuoz, maestro, guru i mistrz godny naśladowania. Nikt poza starszą siostrą nie nauczy go sztuki rozkładania kanapek na czynniki pierwsze. Nikt nie nauczy go tańczyć do muzy z Krainy Lodu. Nikt nie zrobi szpagatu na środku dywanu, żeby zarykiwać się ze śmiechu podczas gdy on będzie starał się zrobić coś podobnego. Nikt nie pokaże jak w jedyny właściwy sposób zlizywać lukier ze świątecznych pierniczków i jak cieszyć się z pierwszego śniegu. To ona przekazuje mu tę wiedzę tajemną i dlatego właśnie patrzy na nią jak w obrazek.